نے عدم ما را پذیرد نے وجود
وائے از بے مہری بود و نبود
تا گذشتیم از جہان شرق و غرب
بر در دوزخ شدیم از درد و کرب
یک شرر بر صادق و جعفر نزد
بر سر ما مشت خاکستر نزد
گفت دوزخ را خس و خاشاک بہ
شعلۂ من زین دو کافر پاک بہ
آنسوئے نہ آسمان رفتیم ما
پیش مرگ ناگہان رفتیم ما
گفت ’’جان سری ز اسرار من است
حفظ جان و ہدم تن کار من است
جان زشتی گر چہ نرزد باد و جو
ایکہ از من ھدم جان خواہی برو
اینچنین کارے نمی آید ز مرگ
جان غدارے نیاساید ز مرگ‘‘
اے ہوائے تند اے دریای خون
اے زمین اے آسمان نیلگون
اے نجوم اے ماہتاب اے آفتاب
اے قلم اے لوح محفوظ اے کتاب
اے بتان ابیض اے لردان غرب
اے جہانے ، در بغل بے حرب و ضرب
این جہان بے ابتدا بے انتہا ست
بندۂ غدار را مولا کجا ست
ناگہان آمد صداے ہولناک
سینۂ صحرا و دریا چاک چاک
ربط اقلیم بدن از ہم گسیخت
دمبدم کہ پارہ بر کہ پارہ ریخت
کوہ ہا مثل سحاب اندر مرور
انہدام عالےی بے بانگ صور
برق و تندر از تب و تاب درون
آشیان جستند اندر بحر خون
موجھا پر شور و از خود رفتہ تر
غرق خون گردید آن کوہ و کمر
آنچہ بر پیدا و ناپیدا گذشت
خیل انجم دید و بے پروا گذشت
