خسرو ۔ فریاد کہ غم دارم و غم خوار ندارم

عاشق شدم و محرم ایں کار ندارم

فریاد کہ غم دارم و غم خوار ندارم

آں عیش، کہ یاری دہدم صبر، ندیدم 

واں بخت، کہ پرسش کندم یار ندارم

بسیار شدم عاشق دیوانہ ازیں پیش 

آں صبر کہ ہر بار بود ایں بار ندارم

دل پر ز غم و غصۂ ہجرست ولیکن 

از تنگ دلی طاقت گفتار ندارم

خوں شد دل خسرو ز نگہداشتن راز 

چوں ہیچ کسے محرم اسرار ندارم

خسرو - من تو شدم تو من شدی

من تو شدم  تو  من  شدی

من تن شدم  تو جان شدی

تا کس نہ  گوید  بعد  ازیں

من   دیگرم    تو   دیگری

خسرو - بشگفت گل در بوستان آن غنچه‌ی خندان کجا؟

بشگفت گل در بوستان، آن غنچه‌ی خندان کجا؟

شد وقت عیش دوستان، آن لاله و ریحان کجا؟

هر بار کو در خنده شد، چون من هزارش بنده شد

صد مرده زان لب زنده شد، درد مرا درمان کجا؟

گویند ترک غم بگو، تدبیر سامانی بجو

درمانده را تدبیر کو، دیوانه را سامان کجا؟

از بخت روزی باطرب، خضر آب خورد و شست لب

جویان سکندر در طلب، تا چشمه‌ی حیوان کجا؟

می‌گفت با من هر زمان، گر جان دهی با من امان

من می برم فرمان بجان، آن یار بی فرمان کجا؟

گفتم : تویی اندر تنم، ما هست جان روشنم

گفتی که : آری آن منم، اگر آن تویی پس جان کجا؟

گفتی صبوری پیش کن، مسکینی از حد بیش کن

زینم از آن خویش کن، من کردم این و آن کجا؟

پیدا گرت بعد از مهی، درکوی ما باشد رهی

از نوک مژگان گه گهی، آن پرسش پنهان کجا؟

زین پیش با تو هر زمان، می‌بودمی از هم‌دمان

خسرو نه هست آخر همان ؟ آن عهد و آن پیمان کجا؟

خسرو - خبرم رسید امشب که نگار خواہی آمد

خبرم رسید  امشب که نگار خواہی آمد

سر من فدای راهی که سوار خواہی آمد

به لبم   رسیده جانم ، تو   بیا   که  زنده مانم

پس از آن که من نمانم، به چه کار خواہی آمد

غم و قصه فراقت بکشد چنان که دانم

اگرم چو بخت روزی به کنار خواہی آمد

منم و دلے و آہے . ره تو درون این دل

مرو ایمن اندر این ره که فگار خواہی آمد

همه آہوان صحرا سر خود گرفته بر کف

به امید آن که روزی به شکار خواہی آمد

کششے که عشق دارد نگذاردت بدینسان

به جنازه گر نیایی ، به  مزار خواہی آمد

به یک آمدن ربودی، دل و دین و جان خسرو

چه شود اگر بدیسان دو سہ بار  خواہی   آمد