رومی ـ نہ دامیست نہ زنجیر ہمہ بستہ چرائیم

زہی   عشق    زہی    عشق    کہ     ما ر     است     خدایا

چہ نغزست و چہ خوبست و چہ زیباست خدایا

چہ گرمیم چہ  گرمیم  از   این  عشق   چو   خورشید

چہ پنہان و چہ پنہان و چہ پیداست خدایا

زہی  ماه  زہی   ماه   زہی   باده   ہمراه

کہ جان را و جهان را بیاراست خدایا

زہی شور   زہی  شور  کہ  انگیختہ  عالم

زہی کار زہی بار کہ آن جاست خدایا

فروریخت فروریخت شہنشاه سواران

زہی گرد زہی گرد  کہ  برخاست  خدایا

فتادیم فتادیم بدان سان کہ نخیزیم

ندانیم ندانیم چہ غوغاست خدایا

ز ہر کوی ز ہر کوی  یکی  دود   دگرگون

دگربار دگربار چہ سوداست خدایا

نہ دامیست نہ  زنجیر  ہمہ  بستہ چرائیم

چہ بندست چہ زنجیر کہ برپاست خدایا

چہ نقشیست چہ نقشیست در این تابہ دل‌ ہا

غریبست  غریبست  ز   بالا  ست  خدایا

خموشید خموشید  کہ  تا  فاش  نگردید

کہ اغیار گرفتست چپ و راست خدایا

رومی - نہ من بیہوده گرد کوچہ و بازار می گردم

نہ من بیہودہ گرد کوچہ و بازار می گردم

مذاق عاشقی دارم پئے دیدار می گردم

خدایا رحم کن بر من پریشان وار می گردم

خطا کارم گناہ گارم بہ حال زار می گردم

شراب شوق می نوشم بہ گرد یار می گردم

سخن مستانہ می گویم ولے ہوشیار می گردم

گہے خندم گہے گریم گہے افتم گہے خیزم

مسیحا در دلم پیدا و من بیمار می گردم 

بیا جاناں عنایت کن تو مولانائے رومی را

غلام شمس تبریزم قلندر وار می گردم

رومی - ہر لحظه به شکلی بت عیار بر آمد

ہر لحظہ بہ شکلی بت عیار بر آمد،  دل  برد  و  نہان  شد

ہر دم بہ لباس  دگر آن  یار برآمد،  گہ  پیر  و  جوان  شد

خود کوزہ و خودکوزہ گر و خود گل کوزہ ، خود رند سبو کش

و خود برسر آں  کوزہ  خریدار  برآمد،  بشکست  رواں  شد

گاہی بہ تک طینت صلصال فرو رفت ، غواص معانی

گاہی ز تک کہگل فخار برآمد ، زان پس بہ میان شد

گہ نوح شد و کرد جہانی بہ دعا غرق ، خود رفت بہ کشتی

گہ گشت خلیل و بہ دل نار  برآمد ، آتش گل از آن شد

یوسف شد و از مصر فرستاد قمیصی ، روشنگر عالم

از دیده  یعقوب  چو انوار  برآمد ، تا دیده عیان شد

حقا کہ ہمو بود کہ اندر  ید  بیضا ، می  کرد  شبانی

در چوب شد و بر صفت مار برآمد ، زان فخر کیان شد

می گشت دمی چند بر این روی زمین او ، از بہر تفرج

عیسی شد و  بر گنبد  دوار  برآمد ، تسبیح  کنان  شد

بالجملہ ہمو بود کہ می آمد می رفت ہر قرن کہ دیدی

تا عاقبت آن شکل عرب وار برآمد ، دارای جہان شد

منسوخ چہ باشد ؟ چہ تناسخ بہ حقیقت ؟ آن دلبر زیبا

شمشیر شد و  در کف  کرار برآمد ،  قتال  زمان  شد

نی نی کہ ہمو بود که می گفت انالحق ، در صوت الہی

منصور نبود آنکہ بر آن دار برآمد ، نادان بہ گمان شد

رومی سخن کفر نگفتہ است و نگوید ، منکر نشویدش

کافر بود آن کس کہ بہ انکار برآمد ، از دوزخیان شد