ہر لحظہ بہ شکلی بت عیار بر آمد، دل برد و نہان شد
ہر دم بہ لباس دگر آن یار برآمد، گہ پیر و جوان شد
خود کوزہ و خودکوزہ گر و خود گل کوزہ ، خود رند سبو کش
و خود برسر آں کوزہ خریدار برآمد، بشکست رواں شد
گاہی بہ تک طینت صلصال فرو رفت ، غواص معانی
گاہی ز تک کہگل فخار برآمد ، زان پس بہ میان شد
گہ نوح شد و کرد جہانی بہ دعا غرق ، خود رفت بہ کشتی
گہ گشت خلیل و بہ دل نار برآمد ، آتش گل از آن شد
یوسف شد و از مصر فرستاد قمیصی ، روشنگر عالم
از دیده یعقوب چو انوار برآمد ، تا دیده عیان شد
حقا کہ ہمو بود کہ اندر ید بیضا ، می کرد شبانی
در چوب شد و بر صفت مار برآمد ، زان فخر کیان شد
می گشت دمی چند بر این روی زمین او ، از بہر تفرج
عیسی شد و بر گنبد دوار برآمد ، تسبیح کنان شد
بالجملہ ہمو بود کہ می آمد می رفت ہر قرن کہ دیدی
تا عاقبت آن شکل عرب وار برآمد ، دارای جہان شد
منسوخ چہ باشد ؟ چہ تناسخ بہ حقیقت ؟ آن دلبر زیبا
شمشیر شد و در کف کرار برآمد ، قتال زمان شد
نی نی کہ ہمو بود که می گفت انالحق ، در صوت الہی
منصور نبود آنکہ بر آن دار برآمد ، نادان بہ گمان شد
رومی سخن کفر نگفتہ است و نگوید ، منکر نشویدش
کافر بود آن کس کہ بہ انکار برآمد ، از دوزخیان شد
