نمی دانم چہ منزل بود، شب جائے کہ من بودم

بہ ہر سُو رقصِ بسمل بود، شب جائے کہ من بودم

پری پیکر نگارے، سرو قدے، لالہ رخسارے

سراپا آفتِ دل بود، شب جائے کہ من بودم

رقیباں گوش بر آواز، او در ناز، من ترساں

سخن گفتن چہ مشکل بود، شب جائے کہ من بودم

خدا خود میرِ مجلس بود اندر لا مکاں خسرو

محمد شمعِ محفل بود، شب جائے کہ من بودم

امیر خسرو

کافرِ عشقم، مُسلمانی مرا درکار نیست

ہر رگِ من تار گشتہ، حاجتِ زُنّار نیست

از سرِ بالینِ من برخیز اے ناداں طبیب

دردمندِ عشق را دارُو بجز دیدار نیست

شاد باش اے دل کہ فردا برسرِ بازارِ عشق

مژدۂ قتل است گر چہ وعدۂ دیدار نیست

ناخدا در کشتیٔ ما گر نباشد گو مباش

ما خدا داریم، ما را ناخدا درکار نیست

خلق می گوید کہ خسرو بُت پرستی می کند

آرے آرے می کنم، با خلق ما را کار نیست

امیر خسرو

دلم در عاشقی آوارہ شُد، آوارہ تر بادا

تَنم از بیدِلی بیچارہ شد، بیچارہ تر بادا

گر اے زاہد دعائے خیر می گوئی مرا ایں گو

کہ آں آوارۂ کوئے بتاں، آوارہ تر بادا

دلِ من پارہ گشت از غم نہ زانگونہ کہ بہ گردد

اگر جاناں بدیں شاد است، یا رب پارہ تر بادا

ہمہ گویند کز خونخواریش خلقے بجاں آمد

من ایں گویم کہ بہرِ جانِ من خونخوارہ تر بادا

چو با تر دامنی خو کرد خسرو با دوچشمِ تر

بہ آبِ چشمِ مژگاں دامنش ہموارہ تر بادا

امیر

خسرو

خبرم رسید امشب کہ نگار خواہی آمد

سرِ من فدائے راہے کہ سوار خواہی آمد

ہمہ آہوانِ صحرا سرِ خود نہادہ بر کف

بہ امید آنکہ روزے بشکار خواہی آمد

کششے کہ عشق دارد نہ گزاردت بدینساں

بجنازہ گر نیائی بہ مزار خواہی آمد

بہ لبم رسیدہ جانم تو بیا کہ زندہ مانم

پس ازاں کہ من نمانم بہ چہ کار خواہی آمد

بیک آمدن ربودی دل و دین و جانِ خسرو

چہ شود اگر بدینساں دو سہ بار خواہی آمد

امیر خسرو