دلت می لرزد از اندیشہ مرگ
زبیمش زرد مانند زریری
بخود باز آ، خودی را پختہ تر گیر
اگر گیری، پس از مردن نہ میری
دل بے باک را ضرغام رنگ است
دل ترسندہ را آہو پلنگ است
اگر بیمی نداری، بحر صحر است
اگر ترسی بہر موجش نہنگ است
بہ گوشم آمد از خاک مزارے
کہ در زیر زمیں ہم می تواں زیست
نفس دارد و لیکن جاں نہ دارد
کسے کو بر مراد دیگراں زیست
گر بہ اللہ الصمد دل بستہ ای
از حد اسباب بیروں جستہ ای
بندہ حق، بندہ اسباب نیست
زندگانی گردش دولاب نیست
اقبال کے نفس سے ہے لالے کی آگ تیز
ایسے غزل سرا کو چمن سے نکال دو
