من شبی صدیق را دیدم بخواب
گل ز خاک راہ او چیدم بخواب
آن ’’امن الناس‘‘ بر مولای ما
آن کلیم اول سینای ما
ہمت او کشت ملت را چو ابر
ثانی اسلام و غار و بدر و قبر
گفتمش ای خاصۂ خاصان عشق
عشق تو سر مطلع دیوان عشق
پختہ از دستت اساس کار ما
چارہ ئی فرما پی آزار ما
گفت تا کی در ہوس گردی اسیر
آب و تاب از سورۂ اخلاص گیر
اینکہ در صد سینہ پیچد یک نفس
سری از اسرار توحید است و بس
رنگ او بر کن مثال او شوی
در جہان عکس جمال او شوی
آنکہ نام تو مسلمان کردہ است
از دوئی سوی یکی آوردہ است
خویشتن را ترک و افغان خواندہ ئی
وای بر تو آنچہ بودی ماندہ ئی
وارہان نامیدہ را از نامہا
ساز با خم در گذر از جامہا
ای کہ تو رسوای نام افتادہ ئی
از درخت خویش خام افتادہ ئی
با یکی ساز از دوئی بردار رخت
وحدت خود را مگردان لخت لخت
ای پرستار یکی گر تو توئی
تا کجا باشی سبق خوان دوئی
تو در خود را بخود پوشیدہ ئی
در دل آور آنچہ بر لب چیدہ ئی
صد ملل از ملتے انگیختی
بر حصار خود شبیخون ریختی
یک شو و توحید را مشہود کن
غائبش را از عمل موجود کن
لذت ایمان فزاید در عمل
مردہ آن ایمان کہ ناید در عمل
