فیض احمد فیض، غبار ایام

اے تو کہ ہست ہر دلِ محزوں سرائے تو

آوردہ   ام   سرائے  دِگر  از  برائے   تو

خواجہ بہ تخت  بندۂ تشویشِ مُلک و مال

بر خاک  رشکِ  خسروِ  دوراں  گدائے تو

آنجا   قصیدہ   خوانیِ   لذّاتِ  سیم  و  زر

اینجا   فقط    حدیثِ   نشاطِ    لِقائے   تو

آتش فشاں  ز  قہر  و ملامت  زبانِ  شیخ

از  اشک  تر  ز  دردِ  غریباں  ردائے  تو

باید  کہ   ظالمانِ   جہاں   را   صدا   کُنَد

روزے بسُوئے عدل و عنایت  صدائے  تو