اقبال - لم یلد ولم یولد

قوم تو از رنگ و خون بالاتر است

قیمت یک اسودش صد احمر است

قطرۂ آب  وضوِی قنبری

در بھا برتر ز خون قیصری

فارغ از باب و ام و اعمام باش

ہمچو سلمان زادۂ اسلام باش

نکتہ ئی ای ہمدم فرزانہ بین

شھد را در خانہ ہای لانہ بین

قطرہ ئی از لالۂ حمراستی

قطرہ ئی از نرگس شہلاستی

این نمی گوید کہ من از عبہرم

آن نمی گوید من از نیلوفرم

ملت ما شان ابراہیمی است

شہد ما ایمان ابراہیمی است

گر نسب را جزو ملت کردہ ئی

رخنہ در کار اخوت کردہ ئی

در زمین ما نگیرد ریشہ ات

ہست نا مسلم ہنوز اندیشہ ات

ابن مسعود آن چراغ افروز عشق

جسم و جان او سراپا سوز عشق

سوخت از مرگ برادر سینہ اش

آب گردید از گداز آئینہ اش

گریہ ہای خویش را پایان ندید

در غمش چون مادران شیون کشید

ای دریغا آن سبق خوان نیاز

یار من اندر دبستان نیاز

آہ آن سرو سہی بالای من

در رہ عشق نبے ہمپای من

حیف او محروم دربار نبی

چشم من روشن ز دیدار نبی

نیست از روم و عرب پیوند ما

نیست پابند نسب پیوند ما

دل بہ محبوب حجازی بستہ ایم

زین جہت با یکدگر پیوستہ ایم

رشتۂ ما یک تولایش بس است

چشم ما را کیف صہبایش بس است

مستی او تا بخون ما دوید

کہنہ را آتش زد و نو آفرید

عشق او سرمایۂ جمعیت است

ہمچو خون اندر عروق ملت است

عشق در جان و نسب در پیکر است

رشتۂ عشق از نسب محکم تر است

عشق ورزی از نسب باید گذشت

ہم ز ایران و عرب باید گذشت

امت او مثل او نور حق است

ہستی ما از وجودش مشتق است

نور حق را کس نجوید زاد و بود

خلعت حق را چہ حاجت تار و پود

ہر کہ پا در بند اقلیم و جد است

بی خبر از لم یلد لم یولد است